17 WRZEŚNIA-76 ROCZNICA SOWIECKIEJ AGRESJI NA POLSKĘ

Dziś mija 76 rocznica sowieckiej napaści na Polskę. Inwazja rozpoczęła we wczesnych godzinach rannych w niedziele 17 września 1939 roku. Sowieci wywiązali się ze swoich sojuszniczych zobowiązań wobec Niemiec HITLER napadając zdradziecko na Polskę. Do walki z sowieckim najazdem stanęły nieliczne oddziały strzegące „bezpiecznej” wschodniej granicy, byli to przede wszystkim żołnierze Korpusu Ochrony Pogranicza, jednostki Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” a także garnizony miast wspierane przez polskich mieszkańców i harcerzy. Sowiecka machina wojenna przetoczyła się przez Wschodnie Kresy II Rzeczypospolitej wspierana aktywnie przez nielojalne wobec swojej Ojczyzny mniejszości narodowe. Jak napisał profesor Tomasz STRZEMBOSZ „Ludność żydowska, w tym zwłaszcza młodzież, oraz miejska biedota, wzięła masowy udział w powitaniu wojska sowieckiego. Z bronią w ręku.” Pamiętać należy o roli, jaką w tych tragicznych dla Rzeczypospolitej dniach odegrały złożone w większości z żydowskiej mniejszości narodowej komunistyczne bojówki, które nie tylko dokonywały napadów na mniejsze oddziały wojskowe, ale posuwały się do wszelkich okrucieństw: morderstw, gwałtów, grabieży wobec mieszkańców Kresów będących Polakami. Pamiętać należy o niechlubnej roli, jaką członkowie tej narodowej mniejszości odegrali w trakcie całej „pierwszej” sowieckiej okupacji tych polskich ziem (od 17 września 1939 roku do 22 czerwca 1941 roku) zasilając szeregi sowieckiej milicji, NKWD czy też zwyczajnie donosząc na swoich polskich sąsiadów. „Zasługą” sowieckiego aparatu wspieranego przez mniejszości narodowe były deportacje, które dotknęły, jak podaje literatura tematu, półtora miliona polskich obywateli Wschodnich Kresów Rzeczypospolitej (pierwsza deportacja rozpoczęta 10 lutego 1940 roku, druga deportacja rozpoczęta 13/14 kwietnia 1940 roku, trzecia deportacja od maja do lipca 1940 roku, czwarta deportacja przeprowadzona została na przełomie maja i czerwca 1941 roku). Pamiętając o tych „zasługach” mniejszości należy patrzeć na wydarzenia, jakie miały miejsce na terenach Kresów Wschodnich latem 1941 roku, gdy wkraczali na nie Niemcy, a wczorajsi „czerwoni władcy” uciekali w popłochu na wschód.
W wyniku sowieckiej inwazji na bezludne obszary sowieckiej Rosji zesłane zostało kolejne pokolenie Naszych rodaków. Większość z nich na zawsze pozostała „w śniegach Sybiru”, niewielka część wyszła z sowietów z „Armią ANDERSA” i „Dywizją BERLINGA”, dzieci i wnuki nielicznych ocalałych do dnia dzisiejszego próbują wrócić do ziemi przodków. Skutkiem sowieckiej napaści z 17 września, jest wszystko, co dzisiaj nazywamy Golgotą Wschodu, pamiętając o zamordowanych przez oprawców z NKWD w Katyniu, Charkowie i Twerze, bądź zamęczonych, zmarłych z wycieńczenia pracą ponad siły z głodu i zimna w innych bezimiennych niejednokrotnie miejscach.
Sowieci zagarnęli ponad połowę terytorium II Rzeczypospolitej, a rozpoczęta 17 września okupacja Wschodnich Kresów na zawsze zmieniła ich oblicze.
Sowiecka agresja z dnia 17 września 1939 roku, oraz zbrodnie na Naszym narodzie dokonane przez sowieckich najeźdźców była przemilczana przez cały okres PRL-u. PZPR – sowiecka agentura w Polsce i jej zbrojne ramię SB robiła wszystko, aby prawda o sowieckich zbrodniach nie ujrzała światła dziennego – by były białą plamą w Naszej narodowej historii. O niewypowiedzianej wojnie, która rozpoczęła się sowiecką agresja 17 września 1939 roku i o sowieckim ludobójstwie zaczęto oficjalnie mówić po 1989 roku.
Od 2013 roku dzień 17 września obchodzony jest w Polsce jako Dzień Sybiraka – uchwałę w tej sprawie podjął Sejm RP a projekt uchwały wraz z uzasadnieniem przygotowali posłowie Prawa i Sprawiedliwości.
Więcej o sowieckiej agresji 17 września 1939 roku czytaj w zakładce OPOWIEŚCI PRAWDZIWE – Opowieść 6: „Sowiecka inwazja 17 września 1939 roku”

Tekst – A. Masłowski