MISTERIUM MĘKI PAŃSKIEJ

super przedstawione, wciągające, wzruszające nic tylko gratulować! :) wydaje mi się że z roku na rok Wieczernik zyskuje coraz większą uwagę i uznanie w Skomielnej i bardzo słusznie bo w pełni na to zasługuje :)

Myślę że na hali/auli nie było by takiego klimatu który jednak zmusza ludzi do refleksji (chociaż by takiej jak Pani) może jest to właśnie spowodowane bliską obecnością Boga…? Nie jest też powiedziane, że nie Pani jedyna doszła do podobnych wniosków odnośnie Mszy. Myślę, że z każdym kolejnym misterium wiele ludzi dochodzi do podobnych wniosków, a przede wszystkim odnajduje je młodzież biorąca udział w samym Misterium. Na próbach nie jest poświęcany jedynie czas ale także często wewnętrzne emocje, które ukierunkowują w jakimś stopniu młodzież na Drogę Boga, wywołują współczucie i zmieniają pogląd na wiarę. Odnośnie naszej skomielniańskiej młodzieży oraz tego jak wielką rolę pełni wieczernik można dużo mówić. Tymczasem nic tylko się cieszyć, że od tylu już lat istnieje ta wspólnota. Pozdrawiam

Na szczęście moja refleksja dotycząca obecności Boga podczas Eucharystii nie narodziła się w czasie przedstawienia, ale znacznie wcześniej
1. Problem drogi gościu jest w tym, że należy oddzielić przeżywaną liturgię od sztuki, przedstawienia.
Są to dwie przestrzenie rządzące się swoimi prawami, na które jestem uwrażliwiona. Mszy przecież pan kościelny odprawić nie może, chociaż ma ku temu predyspozycje, ale będzie nie ważna. Tak samo koncerty, przedstawienia – nie ważne, czy religijne, bądź mało pobożne- mają własną przestrzeń. Co innego, gdyby nie było hali, sali, auli itp. itp… i nieistotny jest tu klimat, proszę mi wierzyć :) W tej kwestii nasze zdania mogą być podzielone, ale nikt nikogo biczować nie będzie.

Przykre jest jednak co, to, że niestety traktujemy liturgię jak przedstawienie… Kilka dni później przeżywaliśmy w naszym Kościele Wielki Piątek. Była Adoracja Krzyża. Można było podejść, ucałować Krzyż.. Dużo gestów, znaków, liturgia niecodzienna.. I kto tak naprawdę przeżył liturgię, ale nie tylko mając wrażenie, że była fajna, ale tak naprawdę głęboko. Chciałabym ufać i wierzyć, że wszyscy w ciszy upadliśmy na kolana kiedy ksiądz proboszcz leżał krzyżem nie dlatego, że wszyscy upadli a śpiewać nie wypadało, tylko, że poczuliśmy się bezbronni i świadomi własnych grzechów. Można grać, udawać wiernego, „aktorzyć” czuć się jak w teatrze, na przedstawieniu ,gdzie Ołtarz jest sceną a my widzami.. „idę ucałować krzyż, bo wszyscy idą,a co sąsiad z ławki pomyśli”… Coś nam się myli w tej przestrzeni, chyba nie tędy droga…

Powtarzany argument, że Bóg jest wszędzie bardzo mnie bawi ale cieszę się, że gość tak uważa, mam nadzieję, że również w to wierzy, ciągle o tym pamięta i doświadcza Jego obecności :)
a swoją drogą, skoro gość uważa, że Bóg jest wszędzie, to dlaczego nie zrobić przedstawienia męki na auli? hah bo nie rozumiem:):) Przepraszam, nie chcę być złośliwa. Przepraszam:)

2. Chodzi o co – o sens. Można odegrać pięknie swoją rolę, wczuć się w uczucia aktora, ronić łzę na widok odgrywanego cierpienia, ale pytanie: co jest dla mnie najważniejsze?
Przedstawienie, po którym zostaną nikłe wspomnienia, kilka fotografii a pod nimi nasze komentarze i pamięć, że „było fajne, że Wieczernik się przyłożył, ks. Wikary odwalił dobrą robotę, bo zmotywował i zachęcił młodzież”.. Odgrywanie pasji nie może być celem samym w sobie.. Nie można zatrzymać się tylko na przedstawieniu.
Proszę zauważyć jedno, że nie mam nic przeciwko przedstawieniom – nawet ba – jak najczęściej – i chwała ks. Pawłowi za wspaniały wieczernik a ks. Andrzejowi, że dalej prowadzi naszą młodzież.
Ufam, że niektórych owo misterium poniekąd zbliżyło do Pana Boga. Tylko chodzi o co – o sens. Czy naprawdę tak mała jest nasza wiara, że Boga musimy odnajdywać na przedstawieniach.. Czy niedzielna Msza jest spotkaniem z Bogiem, który żyje a nie tylko z księdzem, który rozdaje opłatki..
nie piszę tego, aby się wymądrzać i gadać, że wszyscy są w około źli tylko ja jestem wierząca.. No i może ksiądz proboszcz :) Nie. Każdy z nas codziennie się nawraca.. Dlatego musiałam rozwinąć moją myśl zawartą w 1 komentarzu także i dla siebie samej. pozdrawiam.