WIERSZ „PORA WILII”

Poniżej przedstawiamy wiersz „Pora Wilii” Pana Tadeusza Hanusiaka mieszkańca Skomielnej Białej.

       Posiwiały pasternika goicki, uśpione potoki,

Wis wyj – łoć byś kielo wojażył, niy pockajom roki.

Słónecko siy  uwijo, piyrso gwiozdka jus haj na niebie,

Łoznajmuje ludziom, ło wiecnej swiata potrzebie.

 Po brzyskak fermuckie zospy, ślypie siy napatrzyć nimoze,

Łokoły z jatami zadyno, jakos haw piknie- mój Boze.

Notóń łodzioty śniega pierzynom, łozwalonom het do łogródka,

Przystrojono i bieluckom łoktusom, zmarzniynto fest pogrodka.

Płotu nie uźres, śtachety na grządce przykurzyło,

Pódźmys kraickiym do izby, có by nom ciepli ino siy zrobiyło.

Dyć kie ta z kozdej strony ciacianie, ino w dusy duje,

Pudzies tam kany dobro, abo cie inacy ziąb zaślaktuje.

      Śwarnie dzisiok w chałupie, wiecerza siy warzy,

Razym som przy stole, dzieciska i starzy.

Łopłatkiym siy dzielić, zwykiem siy nom godzi,

Dyć to som Boski Syn, dlo nos siy haw rodzi.

Przy drzywku kolyndecki nucom, calućkie familie,

Jako tys przystało, na Świyntom Wilie.

Ło północy na dziedzinak, łozbechały siy zwony,

     Hej kłaniajom siy tys, i Malućkiemu Skumielnyj haw strony!

      Pokrzep ze ta Dzieciontecko, kapke na Pasterce,

      Cłeka ftory Tobie łoddaje, swe skołcałe serce.

Nedy pokojem, miyłościom i swaitłym niek siy napełni, a cinzary zruci,

Fto zufo Panu, a i w złobecku swym Go niy zasmuci.

      No ja- ino z wiarom worce siy brać do przodu, łod Nowego Roku,

      Gibać siy za wideka, niy pyrcić na sermater po ćmoku.

                                                                           Blych